A casa do verán infinito, das tardes de café na mesa redonda, dos labios morados na piscina. Esa casa hai que vendela, di meu pai, e a min párteseme o corazón.

Aínda vexo ao meu avó coidando os seus rosais. Rosais que xa non están. Aínda escoito o teléfono a media tarde: —Seguro que é a tía Chuchi. “É a túa novia”, diciámoslle á miña avoa en broma. Irmás inseparables. O teléfono xa non soa. Chuchi xa non chama. Chuchi xa non está. Hai tempo que quitaron o peche de cores que protexía a piscina. Quitaron o tobogán e os xoguetes do xardín. Xa non somos nenos e a casa parece menos viva.

Onde foron eses anos? Miro cara ao pasado coma quen mira o mar ou as estrelas. Aquelas tardes xogando á maquiniña ata que a avoa nos botaba fóra. Os paseos en bici, as camiñadas ata a praia, as carreiras na piscina, a nosa linguaxe secreta debaixo da auga. Que bo é o sol e a auga e a familia e os amigos.

Queren vender a casa. Esa casa cuxas coordenadas miña tía tatuou no brazo. Non é unha casa calquera. É a casa Cobas. Aínda que o Cobas pai tamén nos deixou… Que ilusión cando nos deixaban bañarnos de noite, ou cando chovía. A avoa cantaruxando “A la rueda rueda de pan y canela…”

Lémbrome de cando durmiamos alí e espertabamos co barullo, de baixar e ver ao avó almorzando no salón, de cando chegaba do traballo e comezaba a pitar para que lle abrísemos o portalón. De cando durmía a sesta e ás seis abría a persiana e nos rifaba por xogar ao Marco Polo. Teño que recoñecer que berrabamos moito. As guerras de globos, levarlle o pan á veciña Rosita, ir á casa da tía a por ovos, baixar á cociña por comida á noite e que os avós dixesen, asustados: —Quen anda aí?

As churrascadas das noites de verán, a empanada da avoa, as súas croquetas… e toda a súa comida en xeral. As festas, os santos, os aniversarios… nos que podiamos desfrutar das cancións inventadas pola avoa e dos espectáculos de danza das tías, especial mención a Nany.

Ir á porta a sentarme con Lucas e falarlle, e que Lucas me devolvese a mirada coma se entendese, coma se fose unha persoa e non un can.

Agora a casa está baleira, rara. Sen berros, sen cancións, sen nenos corricando. Ata parece que está morta ou convalecente. Está pechada, a que fora a casa das portas abertas, das visitas, dos amigos dos meus amigos son os meus amigos. 

Pregúntome quen a comprará. Pregúntome por que me angustia tanto que a vendan, se eses recordos son intanxibles, inmateriais. Non é a casa. Sodes vós: miñas curmás, miñas tías, meus avós, a miña familia…a miña infancia. Non é a casa. Pero van vendela. E dóeme saber que aqueles días xa nunca volverán.