Os últimos raios de sol ocultábanse tras as illas Cíes. Remataba outro día de primavera.
Ao lonxe, escoitábase o son do que semellaba ser un petapau. Nunca atisbaron a velo, pero

intuían que estaba nun grupo de carballos ao lado dun río. Encamiñáronse alí decididos.
Ao chegar, non viron o petapau pero había outra cousa que lles chamou a atención. Había unha luz no río.

A luz tremía, medraba, encollía… era dunha cor branca coma a dunha estrela. E de súpeto saíu a reunirse con elas.
Pero elas non a querían porque non era nin tan fermosa, nin tan delicada como eran elas todas.

As bolboretas caracterizábanse por ser fráxiles coma o cristal e as súas ás movíanse suavemente co vento.
Lémbrome que cando era pequena as admiraba moito. Parecíanme burbullas conxeladas no tempo.

Así que decidín coller unha, pero cando os meus dedos a tocaron, desapareceu.
Foi algo moi estraño que me produciu unha profunda sensación de tristeza.

Desa tristeza que nace na boca do estómago e medra polo peito botando unhas húmidas e escuras raíces.
Raíces das que tamén poden abrollar ternos brotes e flores cheas de cor e ledicia e lume.

Un lume ben cheo de furia e valor. Un lume no que arda ben todo o indesexable.
Aquela era a primeira vez na que por fin se albiscaba algo de claridade.

Por fin podía ver todo de novo e iso permitiríame voltar a casa.
Polo que decidín emprender o camiño de volta, sabendo que agora todo estaría ben.

Pois non hai maior seguridade que a do camiño coñecido… especialmente cando estás ben acompañada.