Greta Pérez Cobas
Turista namorada, local frustrada
Volta do remei Nº3 (2021)
40 m2 sen fiestras
E que por cobrar cobranche ata por sentarte. Non hai bancos. Hai terrazas onde consumir. A cidade do consumo. Case non podes facer un plan que implique non gastar. Todo o bonito de ver custa cartos, e non poucos que digamos. A sagrada familia? Unha decepción, e que non podes nin sentarte a observala, é como se a encaixasen alí como unha peza de lego. Non hai praza ningunha, non hai bancos para sentar, só un Starbucks e un Mcdonnals. E se queres entrar para ver o interior, prepara a carteira! Sinceramente gústame máis a catedral de Santiago, e non tanto pola construcción en si, senón pola praza do Obradoiro, lugar por e para as persoas.
En Barcelona, en cambio, todo parece feito para os turistas. Guirilandia sería un nome máis axeitado. Escóitase máis inglés que castelán ou catalán. Móvense por aí gastando e consumindo, vivindo nos seus pisos de luxo, eu non entendo de que traballan, parecen vivir nun continuo ano sabático. Nómadas dixitais ou parásitos?
Outra cousa a destacar é o olor. Cheira fatal, todo esta sucio e fede a mexo (e cousas peores) e non o limpan. Ninguén limpa, deixan que a merda se acumule, e que non o entendo. Como moito pasan unha mangueiriña sen presión ningunha unha vez a semana. E cando chove, chove marrón, e todo muda nunha pasta asquerosa. Falando de pasta, unha vez toquei unha pasta/masa de pis super asquerosa en Macba. De Macba precisamente nós trouxemos unha cascuda* a casa. A miña amiga Leire quitou a chaqueta e apareceu ese becho xigante. Entrou en pánico e dixo “si te pica una te mueres no?”Joe quedou en shock sen saber ben que facer mentres eu a esmagallaba coa miña bota.
O das cascudas é que me dá un noxo terrible. No verán ando con medo, porque as rúas son súas. O veran, en xeral, é fatal, coma vivir nunha nube de vapor quente, cunha suor continua que nin transpira. Hai que lavar a roupa continuamente e ducharse tres veces ao dia, o que implica de novo gastar e gastar.
Outro aspecto que me resulta sorprendente é que apenas hai parques, non hai natureza, non hai árbores. Como moito un pouco de céspede e xa. Non mo explico, poñen un pouco de céspede, unha fonte pomposa e xa lles chega, ale, parque da ciudadela. E a famosa Barceloneta? Outra merda, non é digna de comparación con Samil. O gracioso é que cando te levan a unha praia supostemente “genial e super buena”, pois que queres que che diga, é unha praia normaliña de Galicia.
Sinto moita pena pola xente que naceu aquí e ten que vivir nun decorado pensado para turistas. Dóenme os que loitan por pagar un alugueiro indecente mentres escoitan que viven na mellor cidade do mundo. Cando unha cidade só é bonita para quen a visita e non para quen a habita algo está a fallar.
*cucaracha
A primeira vez que estiven en Barcelona gustoume.
Sentinme como dentro dunha película ou, pensándoo mellor, como dentro das noticias. Naquela época previa á pandemia Cataluña era o tema de moda. Axiña empaticei cos lazos amarelos e as irónicas pegatinas de piolín. Era nadal e todo estaba precioso. Lembro ir a un mercado de nadal, as luces e a xente. Había moita xente. Pero todo parecía perfecto, en sincronía, o aire arrecendía a vacacións.
Fun unha turista.
E encantoume.
Pero en canto fun a vivir a Barcelona deixei de selo. Barcelona pasou de ser un bonito escenario natalicio a ser unha cidade hostil. Todo é moi caro, extremadamente caro. Unha habitación pequena sen ventana custa o mesmo que un piso en Galicia. Un refresco custa o dobre e nunca poñen tapa! Unhas míseras aceitunas valen o mesmiño que un bocata de tortilla no Carballo. As racións nos restaurantes son ridiculamente pequenas, sempre quedo con fame, e o pan, sempre o cobran. Unha señora dunha inmobiliria dixérame que “en Barcelona te cobran hasta por respirar” e quedouse tan ancha a tía.